رضا معبودی نیشابوری؛ سیدعلیرضا رضائی
چکیده
میانجی‌گری یا سازش، نسبت به بقیه طرق حل و فصل اختلافات تجاری، دارای مزایای متعددی از جمله سریع بودن، ارزان بودن و حفظ روابط تجاری طرفین است. متأسفانه این طریقۀ حل اختلاف در دعاوی تجاری مورد استفاده وسیع قرار نمی‌گیرد و اشخاص و فعالان تجاری تا به حال نتوانسته‌‌اند از مزایای این طریق حل اختلاف بهره‌مند شوند. دلیل اصلی این عدم استقبال، ...
بیشتر
میانجی‌گری یا سازش، نسبت به بقیه طرق حل و فصل اختلافات تجاری، دارای مزایای متعددی از جمله سریع بودن، ارزان بودن و حفظ روابط تجاری طرفین است. متأسفانه این طریقۀ حل اختلاف در دعاوی تجاری مورد استفاده وسیع قرار نمی‌گیرد و اشخاص و فعالان تجاری تا به حال نتوانسته‌‌اند از مزایای این طریق حل اختلاف بهره‌مند شوند. دلیل اصلی این عدم استقبال، عدم حمایت اجرایی کافی قوانین ایران از سازشنامه به عنوان نتیجه فرایند میانجی‌گری و سازش است. بنابراین، در این مقاله ضمن توضیح مزایای میانجی‌گری و ضرورت تقنین قوانین حمایتی در خصوص این طریقه حل اختلاف، قانونِ الگوی میانجی‌گری به مقنن ایران پیشنهاد شده است تا با تصویب آتی قانون مذکور، پیشرفت مهمی در زمینه حل و فصل اختلافات تجاری در ایران واقع شود. موضوعات فوق ذیل سه مبحث در این مقاله مورد تحلیل قرار گرفته است: «مزایای میانجی‌گری تجاری و ضرورت وجود سیاست تقنینی ویژه جهت حمایت از سازشنامههای تجاری»، «سیاست تقنینی کنونی نظام حقوقی ایران در خصوص میانجی‌گری تجاری» و «پیشنهاد قانونِ الگوی میانجی‌گری به دستگاه قانون‌گذاری».
